Opvoedkeuzes maken: kijken naar je kind, jezelf en de situatie

De laatste tijd valt me op hoeveel gesprekken er online worden gevoerd over opvoeden.
Niet goed of fout, maar vooral: veel.
Veel invalshoeken, veel ervaringen, veel overtuigingen — allemaal van ouders die op hun eigen manier zoeken naar wat past binnen hun gezin.

En ergens raakt dat aan een vraag die ik mezelf de afgelopen jaren regelmatig stel —
een vraag die volgens mij veel ouders herkennen:

Doe ik het eigenlijk wel goed?

Voor mij komt die vraag niet voort uit onzekerheid, maar uit betrokkenheid.
Uit de wens om bewuste keuzes te maken die passen bij mijn kind en bij ons gezin. En daarbij natuurlijk wat ons het best lijkt voor onze zoon.

Wat ouderschap voor mij betekent

Als ik terugkijk op de afgelopen jaren, merk ik dat opvoeden voor mij steeds weer neerkomt op drie dingen.
Deze drie vormen voor mij de kern van hoe ik naar ouderschap kijk. Noem het bewust ouderschap, of verbindend ouderschap of wat jij erbij vindt passen. De naam of wat het is vind ik eigenlijk niet belangrijk wel hoe ik het toepas.

•    kijken naar je kind
•    kijken naar de situatie
•    kijken naar jezelf

Daar begint elke keuze voor mij. Geen methode of stappenplan, maar als manier om te blijven afstemmen op wat er in het moment gebeurt.
Soms past iets meteen.
Soms schuurt het.
Soms probeer je iets nieuws en zie je vanzelf of het werkt.

En vaak zijn het juist de kleine signalen — een blik, een houding, een verandering in energie — die meer vertellen dan woorden.

Waarom verdiepen mij helpt in het maken van keuzes

Ik lees graag over ontwikkeling, emoties, prikkels, spel en gedrag. Het geeft me context en helpt me begrijpen wat ik zie. Om te begrijpen waar bepaald gedrag vandaan kan komen en vooral ook welke behoeften eronder liggen. Dat helpt mij in het maken van bewuste opvoedkeuzes.
Wat ik daaruit haal, is vooral dit:
•    kinderen zitten in verschillende fases
•    hun behoeften verschuiven snel
•    wat werkte, werkt niet altijd opnieuw
•    kleine signalen zijn vaak het belangrijkst

Daarnaast realiseer ik me steeds vaker dat kinderen de wereld anders verwerken dan wij.
Ze voelen sneller, reageren directer en hun lichaam laat vaak eerder merken dat iets te veel wordt dan hun woorden dat kunnen.
Dat kan eruitzien als:
•    drukker gedrag
•    stiller worden
•    sneller moe raken
•    overprikkeld reageren
•    plasongelukjes
•    spanning in hun lijf

Dat zijn voor mij aanwijzingen die ik meeneem in het maken van keuzes als richting: wat heeft híj nu nodig? Verdieping helpt, maar het is het kijken dat uiteindelijk bepaalt.

Steeds weer terug naar dezelfde vraag

In welke fase we ook in zitten, hoeveel ik ook lees, hoeveel meningen ik ook voorbij zie komen — ik kom steeds weer uit bij dezelfde vraag: Wat gebeurt er nu bij mijn kind en wat past daarbij?
 
Het antwoord verandert mee met de dag en dat geeft ruimte.
Je hoeft niet één vaste route aan te houden.
Je mag bewegen, bijsturen en opnieuw kiezen.

Tot slot

Hoeveel meningen er ook zijn en hoeveel kennis je ook verzamelt,
uiteindelijk sta je als ouder elke dag opnieuw voor dezelfde vraag:
Wat zie ik nu bij mijn kind en wat vraagt dit moment?
Meer hoeft het niet te zijn.
Geen kamp, geen overtuiging, geen perfect plan.
Gewoon blijven kijken, blijven voelen en stap voor stap kiezen wat klopt voor jullie